امام خمینی به همسر شهید انصاری چه گفت؟!

راوی: خانم حمیده دانش کاظمی همسر شهید انصاری

بعد از شهادت انصاری رفتم خدمت حضرت امام. علتش هم این بود که آقای انصاری در وصیتش نوشته بود به خدمت امام بروید و ما خصوصی خدمت حضرت امام رسیدیم.

این دیدار قبل از چهلم انصاری اتفاق افتاد. واقعا نمیتوانم آن لحظه دیدار حضرت را تجسم کنم. عجب صحنه شگفتی بود. من اصولا در سخنرانی کردن، آدم راحتی هستم. حتی بالای سر جنازه شوهرم خیلی راحت مقاله ای خواندم که از اخبار ساعت ۲۰ هم پخش شد؛ ولیکن در محضر ایشان زبانم بند آمد.

حضرت امام روی مبل شان نشسته بودند و من روبروی ایشان نشستم. اول تو فکرم بود چون ایشان مرد نامحرم است نگاهش نکنم اما بعد به خود تشر زدم که ایشان بابابزرگ شماست و ولی زمانه است. وقتی نگاهش کردم، صحنه اصلا مرا گرفت.

شاید این سکوت بعد از سلام، یک دقیقه ای طول کشید و بعد حضرت امام با این جمله شروع کردند و به من خطاب خانم انصاری کردند و فرمودند: «خانم انصاری، غم از دست دادن علی (همسر مرا به اسم صدا کردند.) غم شما نبود، غم من هم بود. مرا هم در غم خود شریک بدانید.»

من برای حضرت امام احترام ویژه و خاصی قائل بودم. یک دفعه منقلب شدم و به حضرت گفتم: مگر از دست دادن علی غم بود. مگر شما خودتان برای حاج آقا مصطفی نفرمودید: الطاف خفیه خداوند بود. [آیا ترور علی] شهادت نبود؟! یعنی حقیقتش ترسیدم که حادثه ترور علی، شهادت نباشد، مردن باشد.

آن موقع تازه ترورها شروع شده بود و معمولا شهادت را در جبهه رفتن می دیدم.

فکر کنم [شهادت شهید انصاری] بعد از شهادت شهدای هفتم تیر، از اولین ترورها بود.

اما امام به من اطمینان بخشید و دستی بر سر فرزندم کشید و با سخنانی آرامش بخش به من اطمینان داد که علی در جوار رحمت الهی آرمیده است.

منبع: استاندار آسمانی، ص۳۶۰ـ۳۶۱٫