نثر: کوچک خان بزرگ

جنگل هاى سرسبز گیلان و درختان سر به فلک کشیده آن با گام هاى استوارت آشناست، غیرت مندى و دلاورى تو را شهادت مى دهند. روزهاى درخشان جنگ آورى هایت، سند سرافرازى این سرزمین شد و شهادت غریبانه ات، امضاى آبرومندى این مرز و بوم. با تو هستم، کوچک جنگلى؛ با همه یاران بى نام و نشانت که پرچم نام آورى کشورمان را بر بلنداى بام خانه هایش افراشتید و جاده رسیدن به قله کرامت را گشودید.

اینک این فرشته مرگ است که با دیوارى بلند، بین ما و تو فاصله افکنده است؛ ولى هنوز هم صدایت را از آن سوى دیوار مى توان شنید؛ صدایى که صلاى جهاد است و نواى ایستادگى.

تو چون شهاب، بر آن سکوت سیاه گذشتى و به خون روشن خویش نوشتى که صبح تازه ازخون شهید برخواهد خاست.

از بال سرخ تو پیدا بود که طلوع آفتاب، هنگام رهایى قنارى هاست. سلام بر تو اى سردار رشید، اى کوچک خان بزرگ.

«اى جنگل، اى هم راز کوچک خان سردار»

سال ها، سرگشته در میان جنگل ها بودى؛ بى قرار و بى تاب، در آرزوى روزگارانى خوش براى مردمان سرزمینت.

تو در آن هجوم غارت شب که خون گرم شفق هنوز مى جوشید، کاشانه ات را رها کردى و آواره جنگل شدى، تا میهنت به هستى روشن دشت برسد و از چشمه زلال آزادى، جام بگیرد.

آن روزها، شاید خیلى ها نمى دانستند صداى شلیک تفنگت که در تمام جنگل هاى سرسبز گیلان مى پیچد، نوید صبح روشن مى دهد و مژده شکوه بر جاى ماندن.

«اى جنگل اى خشم

اى شعله ور چون آذرخش پیرهن چاک

با من بگو از سرگذشت آن سپیدار

آن سهمگین پیکر که با فریاد تندر

چون پاره اى از آسمان افتاد بر خاک

اى جنگل اى هم راز کوچک خان سردار

هم عهد سرهاى بریده

اى جنگل اى پیر!

بالنده افتانِ آزاد زمین گیر»

گرچه «بسیار گل که از کف من برده است باد

اما منِ غمین

گل هاى یاد کس را پر پر نمى کنم

من مرگ هیچ عزیزى را باور نمى کنم».