چرا باید سهم گیلان در هفته دولت، ضعیف ترین وزیر باشد؟ چرا مسئولین به کمترین چیزها راضی می شوند؟

مرتضی عبدالهی

در طول چندین سال بعد از شهادت شهیدان رجایی و باهنر و از وقتی که این ایام به نام هفته دولت نامگذاری شد، رسم خوبی نهاده شده است که مسئولین دولتی به نقاط مختلف کشور سرکشی می کنند و به این مناسبت، اقدام به افتتاح و بازگشایی کارهای انجام گرفته در استان می کنند.

اما امسال و در دولت تدبیر و امید جدای از اینکه بخواهیم بررسی کنیم که چه طرح هایی و با چه ماهیت و کاربردی افتتاح شده اند باز هم شاهد هستیم که گیلان به عنوان یک نقطه محروم محسوب شده است و این را از وزیری که به استان سفر کرده است باید فهمید.

چرا که مثلا کیست که نداند آمار بیکاری در گیلان چقدر بالاست. یا کیست که مشکلات صنعت و کارخانجات را در گیلان نداند؟ چه کسی است که مشکلات جوانان گیلان در ازدواج و طلاق را نداند؟ یا چه کسی می تواند چشم خود را بر بروز برخی ناهنجاری های اجتماعی همچون رواج بی حجابی، گسترش استفاده از ماهواره ببندد؟ کیست که فاجعه جمعیتی در گیلان را باور نداشته باشد؟ چه کسی است که وضعیت کشاورزی در حال احتضار گیلان را نفهمیده باشد؟ اینها همه غیر از دعواهای سیاسی و بچه گانه برخی مسئولین نان به نرخ روز خور گیلان است که بعضی مناصب مهم را اشغال کرده اند و انگار نه انگار که منصب و مقام مسئولیت می آورد نه مصونیت.

از اینها که بگذریم سوال اینجاست

چرا در این هفته که دولت باید به بهترین شکل ممکن و با فعالترین و موفق ترین افراد خود در میان مردم استانها حاضر شود، سهم گیلان از این مطالبه جدی، ضعیفترین وزیر از دولت است!

وزیری که جدای از کم تحرکی های معروفش، علاوه بر دیدگاه بسیاری از کارشناسان، اصلا در دوره مسئولیتی خود موفق نبوده است. مقام معظم رهبری هم در طول مدت مسئولیت آقای علی جنتی بارها از وضعیت فرهنگ و نحوه مدیریت آن گلایه کرده اند و در همین چند روز پیش از این و در دیدار هیات دولت هم بالصراحه فرمودند که «عملکرد دستگاههای فرهنگی در هر دو سطح آفندی و پدافندی ضعیف است»[۱]

در اینجا قصد پرداختن به آنچه مسلم است ـ عملکرد ضعیف وزیر ارشاد و نهادهای فرهنگی ـ را نداریم و با اینکه اکثر مشکلات اقتصادی و سیاسی و اجتماعی گیلان را ناشی از آسیبهای فرهنگی می دانیم ولی از وزیر ارشادی که در اداره وزارتخانه خود مانده است انتظار رفع این مشکلات را هم نداریم.

آنچه که بیش از همه موجبات ناراحتی را فراهم می کند عملکرد برخی مسئولین طراز اول استانی است؛ چرا که اگر هم قرار بود کسی از دولت به گیلان بیاید و پاسخگو باشد و از نزدیک شاهد وضعیت گیلان باشد اولا باید خود رئیس جمهور می آمد. اگر او نمی توانست باید معاون اول او و یا یکی از وزرای اقتصاد، کشاورزی، صنعت و یا کار به گیلان می آمد و به چشم خود می دید که در گیلان چه می گذرد؟ در هر صورت، وزیر ارشادی که در انجام وظایف خود، ناتوان است از او چه انتظاری است که دیگر مسائل استان را ببیند، بررسی کند و بعد بخواهد در مرکز پیگیر شود. البته شاید هم اصلا وزیر برای این کار نیامده بود. والله اعلم.

چطور در گذشته، برخی مسئولین مثل امام جمعه آن قدر قدرت و هیبت داشت که برای حل مشکلات استان، رئیس دولتی را موظف به حضور یک گیلانی در کابینه دولت به عنوان یکی از وزرا می نمود ولی اکنون برای حضور مقامات مسئول کشور در استان باید ساعتها چانه زنی شود آخرش هم نتیجه بشود این؟

اگر برخی استانهای دیگر کشور یک نیروی بومی در مهمترین نهاد برنامه ریزی و بودجه ای کشور و یا کمیسیون برنامه و بودجه مجلس میداشتند ـ جدای از هر نوع گرایشات و دیدگاه های آنها ـ آیا سعی نمی کردند بسیاری از مشکلات استانشان را در این فرصت پیش آمده به بهترین صورت حل کنند.

بگذریم که حرف در این باب بسیار است و اگر برخی مسئولین استان به جای سردادن رجزهای بسیار که از تریبونهای مختلف سر میدهند به فکر انجام دادن وظایف خود به نحو حداقلی هم بودند بسیاری از مشکلات حل می شد.

ولی این انتظار از مسئولین استانی وجود دارد و امیدواریم که با چشم باز تری افق را ببینند و بلندتر بیندیشند.

[۱].  دیدار هیات دولت با مقام معظم رهبری، ۳/۶/۱۳۹۵٫