القابی که در ۲۰۰ سال قبل درباره سید شفتی به کار می رفته است+تصویر کتاب استفتاات ایشان

مرتضی عبدالهی

مرحوم آیت الله العظمی سید محمدباقر شفتی معروف به حجت الاسلام از علمای نامی و بزرگ شیعه است که آوازه او در دو قرن اخیر بر کسی پوشیده نیست. ایشان از علمای مبسوط الیدی بودند که علاوه بر مقام و رتبه اجتماعی و سیاسی که داشتند و به اجرای احکام الهی و قضاوت در منطقه اصفهان مشغول بودند، صاحب درجات بالای معنوی و علمی نیز بودند و مرجع بزرگ عالم تشیع در زمان خود به حساب می آمدند. بعد از وفات این عالم ربانی پیکر ایشان در مسجدی که به نام ایشان ـ یعنی مسجد سید در اصفهان ـ معروف است به خاک سپرده شد و هم اکنون دارای ضریح و احترام خاصی می باشد که محل زیارت و برآورده شدن حاجات است.

متن زیر یکی از کتبی است که درباره احکام شرعیه در زمان ایشان نگاشته شده است و در واقع استفتائات از مرحوم شفتی می باشد که مقلدین ایشان به آن رجوع می کرده اند. در صفحه دوم این کتاب که نام نویسنده را بیان داشته است اشاره به القاب زیادی برای این عالم بزرگوار می کند که رنگ ایمان آن را جهت دانستن علو شان و جلالت منزلت مرحوم شفتی منتشر می نماید.

تصویر زیر هم تصویر نسخه اولیه چاپی این کتاب است که در سال ۱۲۴۷ (حدود دو قرن پیش) و با سرمایه معتمدالوله گرجی و به اهتمام عبدالرزاق اصفهانی و با همکاری محمدخلیل اصفهانی در اصفهان منتشر شده است. هم اکنون نسخه ای از این کتاب در کتابخانه مدرسه مبارکه فیضیه قم نگهداری می شود.

تصویر اولین نسخه چاپی کتاب استفتائات سید شفتی در ۲۰۰ سال قبل

قسمتی از متن مقدمه کتاب که به معرفی سید می پردازد چنین است:

«… این کتاب سوال و جواب، که مشتمل بر چند کتاب است که به مرور دُهُور، اغلب از مردمان از بلاد نزدیک و دور از سرکار جناب شامخ الالقاب، حقایق و معارف انتساب، شریعت و هدایت مآب، حاوی الفروع و الاصول، جامع المعقول و المنقول، فخرالفقهاء و المجتهدین، معین الاسلام و المسلمین، المولی الاعظم، و المقتدی الافخم، و مُطاع العرب و العجم، المشتهر اسمه فی جمیع اقطار العالم، شمس الفلک السیاده و النجابه و الفخامه و الجلاله و الشرافه، و بدر السماء، العَلَم الفضیله و الاجتهاد و الفقاهه، اعلم العلماء و افضل الفضلاء، مجتهد العصر، وحید الزمان، کهف الحاج، الحاج السید محمدباقر [شفتی] اطال الله بقائه

سوال نموده‌اند و آن جناب هر یک را بیان فرموده‌اند مطبوع می شود. امید که مسائل آنها معمول به جمیع مردمان گردیده که ماجور و مُثاب باشند. بالنبی و آله الامجاد.

فی شهر صفر المظفر ختم بالخیر و الظفر ۱۲۴۷[ق]»