روایت بادامچیان از اعترافات یک جنایتکار و علت شهید خواندن آیت‌الله ربانی املشی

در همان­ جلسات یکی از بحث‌های مهم این بود، کسانی باید در مرکزیت تشکیلات قرار داشته باشند که ضریب اطمینان به آنها چه از طرف امام و چه در بین خودمان بسیار بالا باشد.

فارس: نقش آقای ربانی در این مسیر چه بود؟

سه تشکل جامعه مدرسین، جامعه روحانیت مبارز و مؤتلفه اسلامی مورد توجه قرار گرفت. در این جلسات آقای مرحوم ربانی املشی یکی از سه روحانی عضو این مرکزیت در کنار آیت ­الله یزدی و آیت ­الله مومن بودند. از شهدا و درگذشتگانی که در آن جلسه حضور داشتند و می‌­توانم نام ببرم شهید عراقی، شهید کچویی، شهید لاجوردی، شهید صادق اسلامی، شهید درخشان و همچنین مرحوم آقای عسگراولادی و مرحوم حاج ­حیدری بودند.

در آستانه انقلاب اسلامی، انحراف منافقین خود را نشان داد و بین دیگر گروه‌های چپ غیرمذهبی شامل کمونیست‌­ها و چریک­‌های فدایی خلق بر سر اینکه رهبری متعلق به کدام جریان است، جنگ قدرت درگرفت.

مرحوم آیت ­الله ربانی املشی مورد سوءظن رژیم قرار گرفت و تبعید شد. رژیم شاه بعد از ضربه سنگین به سازمان منافقین و چریک‌های فدایی خلق گمان نمی‌کرد یک تشکیلات منسجم و قوی دیگر ایجاد شود. روحانیون نیز از همین غفلت رژیم استفاده کردند و وقتی رژیم متوجه شد که فعالیت­‌های روحانیون منجر به ایجاد تشکیلات منسجم مردمی می‌شود، تصمیم گرفت روحانیون معروف را تبعید کند.

با آقای ربانی املشی و چند نفر دیگر از عزیزان در منزل شهید اسلامی جلسه داشتیم که بحث تبعید پیش آمد. ایشان در آن جلسه گفت برای من جالب است که ساواک دو یا سه شهر را به من  پیشنهاد کرد که من یکی از آن­ها را بپذیرم. من شهر بابک را به او پیشنهاد کردم که شهر خوبی است و مردم متدینی دارد. هر چند  شهر دور افتاده و محرومی  است.

فارس: واکنششان نسبت به این تبعید چه بود؟

ایشان از تبعید به شهر بابک راضی بود و گاهی اوقات مخفیانه به تهران می‌آمد تا در جلسه منزل شهید اسلامی که پایگاهی برای مبارزاتمان بود، شرکت کند. بعد از آنکه نهضت امام خمینی در سال ۵۷ اوج گرفت آقای ربانی املشی جزو هسته اصلی مبارزاتی جریانات قرار گرفتند.

بحث تشکیل یک حزب در خرداد ۵۷ مطرح شد که البته قبل از آن در اسفند ماه سال ۵۶ امام، موضوع تشکیل حزب واحد را مطرح کردند که در صحبت­‌های امام خمینی (ره) در صحیفه نور نیز هست. قرار بود همه ملت یک حزب واحد شوند. به­ دنبال فرمایشات امام این صحبت‌ها مطرح شد که در صورت پیروزی انقلاب اسلامی یک حزب واحد لازم است.

قبل از پیروزی انقلاب با آقای بهشتی و دوستان دیگر درباره چگونگی ایجاد حزب بحث شد. قرار شد این حزب را سامان دهیم. طراحی اولیه تشکیل حزب به این صورت شد که سه­ تا ۱۰ نفر و یا سه تا هفت نفر از سه بخش مبارزه از روحانیت مبارز و جامعه مدرسین و مؤتلفه اسلامی که با امام در ارتباط هستند، مرکزیت این حزب را تشکیل دهند.

من یادم می‌آید یک شب سر بعضی از موضوعات مربوط به آقای خلخالی در آغاز انقلاب شروع به بحث کردیم و یکی از آقایانی که در آن جلسه حضور داشت با تندی به ایشان اهانت کرد و از قرار معلوم از آقای خلخالی دفاع کرد.

خیلی توهین ­آمیز و بد بحث را انجام داد. آیت الله ربانی ناراحت شدند و از شدت ناراحتی به آن طرف گفتند که حالا تو می­‌خواهی خلخالی را به من بشناسانی؟ من با خلخالی در قم و … بودم. شما خلخالی را خوب نمی­‌شناسی،  شاید با انگیز‌‌ه‌­های خاص خودت داری بحث می‌کنی و این باندبازی و رابطه‌­بازی است. نباید این ­گونه کارها را بکنید. بعدش هم خیلی تند شدند.

 آن زمان مقام معظم رهبری دبیرکل بودند و جلسه را اداره می‌­کردند. به داخل آمدند و قضیه را آرام کردند و آن­طرف هتاک یک مقدار با ایشان تندی کرد. بعد آقای ربانی کاملاً برگشتند و یک حالتی پیدا کردند و گفتند که من اشتباه کردم. ایشان یک نظری دادند و من باید پاسخ ایشان را در همان رابطه می­‌دادم. متاسفانه عصبانی شدم و یک مقدار این­گونه حرف زدند (البته حرفی هم نزده بودند).خودستایی کردم و به ایشان هم توهین کردم. من از ایشان خواهش می­‌کنم که من را ببخشند و شروع کردند به بحث اخلاقی بسیار جالبی که اصلاً انسان در این قضایای مختلف دوران باید مراقب باشد که این­ گونه نفس او را وادار به خلاف نکند و بعد شروع کردند به استغفار کردن از خداوند و طلب  توبه ­کردن که اصلاً جلسه شورای مرکزی جمهوری اسلامی، حالت‌ دیگری پیدا کرد و در یک فضای معنوی قرار گرفت. اذان گفتند و ایشان پیش­نماز بودند. چقدر ایشان در نماز با خدا راز و نیاز کردند و طلب بخشش و استغفار کردند.

ایشان در مجلس شورای اسلامی، در بخش حزب جمهوری اسلامی و فراکسیون حزب جمهوری اسلامی، حضور جدی داشتند. در واقع مقام معظم رهبری به او اختیار اداره حوزه فراکسیون مجلس حزب را داده بودند.

همان زمان، بعضی‌­ها حزب را قبول نداشتن و از جا­های دیگر می‌آمدند. حتی از گروه وابسته به مهدی هاشمی به حزب می‌­آمدند و نمی‌­شد که به آن­ها بگویید شما نیایید. به همین علت در مجلس دوم ما در یک جلسه مخفی حدوداً ۱۵ نفره داشتیم که مسائل پشت پرده را بررسی و تنظیم می‌کردیم.

فارس:‌ از دیگر فعالیت‌های آیت‌الله املشی در حوزه سیاسی بگویید.

یکی از کارهای جالب این بود که یک صورتجلسه تنظیم کردیم مبنی بر اینکه اگر مجلس در همین جلسه تصمیم بگیرد انتخابات جدید داشته باشد، دولت موجود از مجلس رای بگیرد. دار و دسته میرحسین موسوی نمی‌­خواستند این کار بشود؛ چون احتمال می‌­دادند که دولتشان تغییرات ویژه‌­ای داشته باشد؛ به ­همین ­علت نصف بیش­تر وزرا رأی نیاوردند و بعد هم احتمال اینکه دیگر نخست وزیر نباشد، مطرح می‌­شد. به ­همین ­علت خیلی تلاش می­‌کرد که این موضوع رای نیاورد، ولی خب در سایه همین کاری که مرحوم آقای ربانی داشت، تصویب شد و دولت میرحسین به مجلسآمد و وزرا را مطرح کرد و بعضی‌ها رأی آوردند و برخی نیاورند.

نایب رئیس مجلس هم  آقای ربانی املشی شد. بعد از آن قضیه این­ها روز به روز از آقای ربانی احساس خطر کردند که امام در آینده نزدیک به آقای ربانی یک مسئولیت مهمی خواهد داد و اگر امام ایشان را به ­جای آقای آیت الله موسوی اردبیلی، رئیس قوه قضائیه می­‌گذاشتند، کار برای آنان خیلی زار می­‌شد. اطلاعات ویژه‌­ای که ایشان از آن شبکه داشتند و چه ارتباطات بعضی­‌ها با خارج و ارتباطات گروه مهدی هاشمی و مسائلی که آیت‌الله ربانی با آن هوش و درایتشان کاملاً به­ دست می‌­آوردند. بنابراین در صدد براندازی ایشان برآمدند.

فارس: چه کارهایی در این زمینه صورت گرفت؟

امکان ترور ایشان وجود نداشت؛ چون هم مراقب بودند و هم خانه­‌شان در بلوار مجلس بود و امکان اینکه بتوانند بزنند نبود، لذا طراحی کردند و آن‌­طور که گفته می­‌شود گروه مهدی هاشمی ایشان را با یک قرص مسمومیت ایجاد سرطان که گفته می­‌شود در اختیار CIS است ایشان را مسموم کردند. کسی که این کار را کرده نامش مشخص نیست.

مهدی هاشمی قبل از آن  اعتراف  نکرده بود، اما در شب اعدام به این قضیه اعتراف کرد. شب اعدام خودش را خیلی باخته بود و علت آن این است که او آدم دنیادوست و جان‌دوستی بود. یک ­بار هم در پرونده مرحوم شمس­ آبادی که او کارگردان و عامل اصلی قتل بود این­ها را گرفتند. در آن­ موقع ما در زندان اوین بودیم و آقای منتظری هم بودند. من به آقای منتظری گفتم: چرا این­ها رفتند مرحوم آقای شمس ­آبادی را کشتند؟ گفت: خیلی کار بدی کردند. چون این­ها تصور می­‌کردند که آقای شمس ­آبادی که روحانی بسیار خدوم، مردم­دار و خدمت‌رسان به مردم بود، مقلد و نماینده مرحوم آیت‌الله خویی است و ممکن است موقعیت بیابد و موقعیت امام در آن منطقه کم بود. لذا تصمیم گرفتند که ایشان را بکشند و کشتند.

 وقتی مهدی هاشمی دستگیر شد و آقای منتظری از او حمایت کرد، گفت: این‌ها تهمت هست. من رفتم قم دیدن آقای منتظری و به ایشان گفتم: چرا دارید از مهدی هاشمی حمایت می‌­کنید؟ این­ها یک باند هستند. متاسفانه این­ها قبلاً باند داخلی قدرت­‌طلب خودشان را راه ­اندازی کرده بودند و می‌­خواستند به قدرت برسند و قدرت مستشان کرده بود. در نتیجه رفتند آن روحانی را کشتند، حالا شما چرا دارید تکذیب می­‌کنید؟

 مهدی هاشمی بعد از دستگیری محکوم به اعدام شد و در دادگاه آنچه را که به زعم خودش، می‌توانست او را از اعدام نجات دهد، بیان کرد؛ برای اینکه او را نکشند. بعد نامه‌ه­ایی برای همه نوشت؛ از آقای خوانساری تا سیداحمدآقا و افراد موثر نظام که: «من بی­گناه هستم و من را بی­‌خود گرفته‌اند و ….» خیلی هم به رژیم وعده کمک داده بود که در پرونده موجود است.

قضیه شهادت آیت‌الله ربانی املشی چه بود؟ چگونه می‌شود اثبات کرد که او به شهادت رسیده است؟

هاشمی در شب اعدام با وضع خیلی ذلیلانه‌­ای می‌­نویسد که من هنوز حرف دارم، بحث دارم، من را نکشید و اعدامم نکنید. بعد یکی از مواردی را که می­‌گوید مسئله توطئه علیه آقای ربانی املشی است که هم صدای ایشان موجود است و هم نوشته که ایشان را با برنامه‌­ای توسط یک دانشجو که منزل ایشان فرستادیم، مسموم کردیم. آقای ربانی که می‌خواسته برود کاری را انجام دهد، آن دانشجو قرص را در چای ایشان انداخته و ایشان بعد از آن مبتلا به سرطان شد و در نتیجه از دنیا رفت. مهدی هاشمی را اعدام کردند چون حکم صادر شده بود و نمی‌­شد نگه دارند. این پرونده موجود است و سند اصلی شهادت آقای ربانی هم همین اعتراف و نوشته کتبی است که سیدمهدی هاشمی امضا کرد.

بعد از این قضایا ایشان به­ سرعت حالشان دچار مشکل شد. من رفتم آنجا دیدم ایشان حال ندارند و گفتند که سرم گیج هست و نمی‌­دانم چرا این­گونه هستم. سپس معلوم شد که او تومور مغزی دارد. ایشان را برای عمل به سوئیس بردند. وقتی که به ایران برگشتند من به دیدنشان به بیمارستان رفتم. نشسته بود و معلوم بود که سر را عمل کرده بودند. جای بخیه­‌ها بود. آقای محقق داماد هم آنجا بود. گفتم که ان‌شاءالله حالتان خوب خواهد شد. گفتند که یقین دارم من به این مرض نمی­‌میرم. کسی که من او را صاحب مقامات عرفانی می‌­دانم در قم به من گفته: «حتماً تو شهید می­‌شوی.» بعد هم گفت: من وقتی می­‌رفتم برای عمل گفتم: خدایا من چند بار گفتم از دنیا بروم و از این مشکلات و رنج‌­ها نجات یابم، خیلی از خداوند خواسته بودم شهید بشوم. من که در زمان دادستانی و جاهای دیگر تا مرز شهادت هم پیش رفتم، چرا نباید شهید شوم؟ بعد به آن صاحب مقامات عرفانی که خیلی بهشان اعتقاد دارم، موضوع را گفتم. ایشان گفتند که تو قطعاً شهید می­‌شوی و بنابراین من مطمئن هستم که با این مرض از دنیا نخواهم رفت. آقای محقق داماد هم آنجا نشسته بودند و من دلیل دارم که از دنیا نمی‌­روم و خوب خواهم شد.

ایشان از دنیا رفتند و بعد از این قضایا برای من هم تعجب‌­انگیز بود که چطور ایشان با اینکه انتظار شهادت را داشتند با این حالت مرحوم شدند. بعد از آن بود که چون من مسئولیت قضایی در قوه قضائیه داشتم و اطلاعاتی نسبت به پرونده مهدی هاشمی پیدا کرده بودم، دیدم ایشان، واقعاً شهید شده‌اند.