نسبت حزب الله با گفتمان اعتدال

محمدجواد مقدمی شهیدانی

اعتدال که واژه ای با بار معنایی مثبت تلقی می گردد، مفهومی چند لایه و توسعه پذیر و پرکاربرد در نظامهای معنایی مختلف است؛ این واژه هم در ادبیات دینی ما منشأ و مبنا دارد -همانطور که تعدادی از دوستان در حال حاضر در موسسه … نسشته اند به واکاوی ریشه های قرآنی آن تا شاید اسلامی اش بنمایانند که صدالبته نیازی به این کارها نیست!- و هم در ادبیات سیاسی و اجتماعی روزآمد غرب سکولار!

وقتی واژه خوش ­لعابی به نام اعتدال شنیده می­شود، ناخودآگاه در بدایت امر سیگنال مثبتی احساس می­شود که به دنبالش شاید خلسه­ ای غفلت ­آور بر شنونده عارض شود!

اشتباه نشود؛ این نگارنده خود نه اعتقادی به بدبینی دارد و نه داعیه­ ای بر القای نگاه بدبینانه به خوانندگان محترم، بلکه آنچه این قلم را به فرسایش وامی­دارد و آنچه این زبان را به گفتن، توجه به حقائق مکتوم و احیاناً مغفولی است که اگر برادرانه تذکر و توجه داده نشوند، موجبات نتایج ضررباری برای توده­ های رنجدیده و عمیقا متدین این سرزمین اسلامی خواهد شد.

آری! حزب الله بدبین نیست، شیفته قدرت و شوکت هم نه، که بخاطرش پاچه این و آن را بگیرد و به دامن راست و دروغ درآویزد و خلاصه به سیره برخی از حضرات، به هر قیمتی فرصت خدمت(!) را به چنگ آورد، اما حزب­الله به واسطه نسبتی که با خدا دارد، به سلاح بصیرت و تدبیر مجهّز است و به این آسانی­ها هم نمی­شود کلاه سرش گذاشت! خصوصا با تجربه گران­باری که در سایه حکومت سی­ و اندی­ ساله اسلا%