هوشنگ ابتهاج (سایه)   امشب همه غمهای عالم را خبر کن! بنشین و با من گریه سر کن، گریه سر کن! ای جنگل، ای انبوه اندوهان دیرین ای چون دل من، ای خموش گریه آگین سر در گریبان، در پس زانو نشسته ابرو گره افکنده، چشم از درد بسته در پرده های اشک، پنهان کرده […]

  جنگل گسترده در مه و باران ای رفیق سبز بر جاده های برگ پوش بزرگت بر جاده های پرپیچ و تاب تو هر روز مردی به انتظار نشسته مردی به قامت یک سرو با چشمهای میشی روشن مردی که از زمان تولد عاشقانه می خواند: ترانه. سیال سبز جنگل برای مردم شهر مردی که […]

    جنگل از خواب زمستانی برخاسته است با تاکهای بزرگ ”کرزل“ و شاخه های ریشه ای ”کرچل“ و ما را با آسمانی سبز به دوستی می خواند آی میرزا جنگل هماره، تو را به ذکر می خواند جنگل سبزینه بکری است که بی هیچ واسطه در بهار، تو را می زاید چون نام تو […]

  شاعر آزاده گیلانی «خلیل دانش پژوه» تصنیف زیر را متعاقب مشاهده سر بریده میرزا سروده است: (۱) تا بر تنم توان و تا قرار است قـرار است در دل مر از کرده ات شرار است شـرار است در سینه ام از شیوه ات غباراست غبـار است نی در خورشأن تو شهریار است ریـار است […]

  آرام آرام و با برنامه از پیش تعیین شده، تلگراف‌هایی از سوی فرماندهان نظامی و حکام بعضی ایالات به مرکز مخابره شد که عدم صلاحیت شاه را در ادامه سلطنت تاکید می کردند و خواستار سلطنت رضاخان بودند. درکنار این تلاشهای زیرکانه، درمیان مردم چنین شایع کردند که ممکن است احمد شاه بدون توجه […]