روایت کیومرث صابری فومنی (گل آقا) از دوران دیکتاوری رضاخان پهلوی در غرب گیلان
مادرم از سادات ترک بود. پدرش در زمانی که رضاخان، عمامه روحانیون را برمی داشت، از «مراغه» به فومن آمده بود. چون روحانی و سید بود، مورد احترام مردم شهر بود. معروف است که وقتی مأموران برای خلع لباس او به منزلش رفته بودند، او را مرده یافتند.
«در هفتم شهریور ۱۳۲۰، زمان حضور ارتش متفقین جنگ جهانی دوم در ایران، در صومعه سرا، یکی از شهرهای شمال به دنیا آمدم. اصلا فومنی هستم. پدرم که کارمند دون پایه وزارت دارایی بود، در سال ۱۳۱۷ به آن شهر رفته بود.
در سال ۱۳۲۱ به فومن انتقال یافت و چند ماهی بعد، درگذشت. خانواده ما، بسیار فقیر بودند. هم از جهت مالی، هم از حیث تعداد. مادرم از سادات ترک بود. پدرش در زمانی که رضاخان، عمامه روحانیون را برمی داشت، از «مراغه» به فومن آمده بود. چون روحانی و سید بود، مورد احترام مردم شهر بود. معروف است که وقتی مأموران برای خلع لباس او به منزلش رفته بودند، او را مرده یافتند، این به احترام خانواده ما افزوده بود. به مادرم «دختر آقا» می گفتند و مردم شهر به او احترام می گذاشتند. اما این احترام تنها جنبه معنوی داشت. ما همچنان، فقیر و بی چیز بودیم. مادرم از معدود زنان باسواد شهر بود و «مکتب خانه» داشت. قرآن می خواند و درس می داد. از حافظ و سعدی، اشعاری از حفظ داشت، پدرم، باسواد و خوش خط بود»
منبع: خاطرات کیومرث صابری (گل آقا)، ناشر: چاپ و نشر عروج (وابسته به مؤسسه تنظیم ونشر آثار امام خمینی)، تهران، اول، بهمن ۱۳۸۶، ص۷۲.
