زندگی نامه حضرت آیت الله العظمی محمد تقی بهجت فومنی«ره»
مرحوم آیت الله العظمی بهجت فومنی از علمای نام آور و از مراجع تقلید بزرگ جهان تشیع بود که هم از لحاظ مقام علمی دارای رتبه ای بلند و هم از نظر تقوا و جهات معنوی حائز مرتبه ای بی نظیر بودند. شرح مختصری از زندگی ایشان در پی خواهد آمد.
داوود محمد زاده
حضرت آیت الله محمد تقی بهجت در سال ۱۲۹۲ هـ . ش. ، در شهرستان مذهبی فومن چشم به جهان گشود، درباره نامگذاری ایشان، خاطره شیرینی نقل شده است:
پدر آیت الله بهجت در سن حدود هفده سالگی بر اثر بیماری وبا در بستر بیماری میافتد به گونهای که امید زنده ماندن او از بین میرود. در آن حال ناگهان صدایی شنید که گفت: «با ایشان کاری نداشته باشید؛ زیرا ایشان پدر محمد تقی است.» تا این که با آن حالت به خواب میرود.
مادرش که بر بالین او نشسته بود گمان میکند وی از دنیا رفته است؛ اما پس از مدتی بیدار میشود و حالش رو به بهبودی میرود و کاملا شفا مییابد. چند سال پس از این ماجرا تصمیم به ازدواج میگیرد و سخنی را که در حال بیماری شنیده بود فراموش میکند.
لذا نام اولین فرزندش را مهدی که نام پدرش بوده است میگذارد، فرزند دوم دختر بوده، وقتی خدا فرزند سوم را به او عطا میکند، اسمش را «محمد حسین» میگذارد و هنگامی که صاحب چهارمین فرزند میشود به یاد سخنی که در دوران بیماریاش شنیده بود میافتد و نام وی را «محمد تقی» مینهد؛ ولی او در کودکی در حوض آب میافتد و از دنیا میرود، تا اینکه سرانجام پنجمین فرزند را دوباره«محمد تقی» نام میگذارد و بدین سان نام آیت الله بهجت مشخص میشود.
در سال ۱۳۴۸ هـ ق ، هنگامی که تقریبا چهارده سال از عمرش میگذشت، برای تکمیل دروس حوزوی عازم عراق شد و در کربلای معلی اقامت گزید. بنا به گفته یکی از شاگردان نزدیک ایشان، معظم له خود به مناسبتی فرمود: «بیش از یک سال از اقامتم در کربلا گذشته بود که مکلف شدم» در سال ۱۳۵۲ هـ ق. برای ادامه تحصیل به «نجف اشرف» رهسپار شد و سطح عالی علوم حوزه را محضر برخی آیات عظام آن دیار همچون حاج شیخ مرتضی طالقانی«ره» به پایان رساند و پس از درک محضر آیات عظام، آقا ضیا عراقی و میرزای نایینی«ره» وارد حوزه درسی آیت الله حاج شیخ محمد حسین غروی اصفهانی شد.
افزون بر این، ایشان از محضر آیات عظام حاج سید ابوالحسن اصفهانی و حاج شیخ محمد کاظم شیرازی«ره» ـ صاحب حاشیه بر مکاسب ـ و در حوزه علوم عقلی، کتاب «الاشارات و التنبیهات» و «اسفار» را نزد آیت الله سید حسین بادکوبهای«ره» فرا گرفت و در زمان شاگردی به تدریس سطوح عالی پرداخت و در تألیف کتاب «سفینه البحار» محدث کبیر، حاج شیخ عباس قمی«ره» را یاری کرد.
با این همه، همت او تنها مصروف علوم دینی نبوده؛ بلکه عشق به کمالات والای انسانی هماره جان ناآرام او را در جست و جوی مردان الهی و اولیای برجسته میکشاند.
در زمینه تهذیب نفس در زادگاهش(فومن) از کودکی محضر عالم بزرگوار «سیعدی» را درک و پس از مشرف شدن به نجف اشرف نیز از استاد برجسته خویش آیت الله شیخ محمد حسین اصفهانی(کمپانی) استفادههای اخلاقی کرده است.
ایشان همچنین در درسهای اخلاقی آقا سید عبدالغفار در نجف اشرف شرکت جسته تا اینکه در سن هجده سالگی به محضر پرفیض عارف کامل حضرت آیت الله سید علی آقای قاضی راه مییابد و گمشده خود را در وجود او مییابد و مورد ملاطفت و عنایات ویژه آن استاد معظم قرار میگرد. در عنفوان جوانی چنان مراحل عرفان را سپری میکند که غبطه دیگران را بر میانگیزد.
حضرت آیت الله مصباح یزدی میگوید: ایشان از مرحوم حاج میرزا علی آقای قاضی در جهت اخلاقی و معنوی بهره برد و سالها شاگردی ایشان را نمود. آیت الله قاضی از کسانی بود که ممحض در تربیت افراد از جهات معنوی و عرفانی بود، مرحوم علامه طباطبایی و مرحوم آیت الله آقا شیخ محمد تقی آملی و مرحوم آقا شیخ علی محمد بروجردی و عده زیادی از بزرگان و مراجع در جنبههای اخلاقی و عرفانی از وجود آقای قاضی بهره برده بودند.
آیت الله بهجت از اشخاص دیگری مثل مرحوم آیت الله آقا شیخ مرتضی طالقانی و دیگر بزرگان وادی معرفت نیز گه گاه نکاتی نقل میکرد.
در سال ۱۳۸۷ در ایام فاطمیه وقتی با حضرت حجت الاسلام والمسلمین دکتر رضا رمضانی به مراسم عزاداری در مسجد فاطمیه قم رفته بودیم حاج آقا برای ورود به جلسه داخل مسجد شدند که بعلت ازیاد جمعیت دربان مسجد درب را باز نکردند و حاج آقا گفتند که همین داخل حیاط میایستیم و از مراسم فیض میبریم که ناگهان دوستان گیلانی حاج آقا را شناختند و با اسرار زیاد دوستان گیلانی حاج آقا و حقیر را به جلوی مسجد هدایت کردند و بعد از مدتی انتظار، حضرت آیت الله بهجت فومنی«ره» به داخل مسجد تشریف آوردند و دوستان مرحمت کردند و حاج آقا را کنار معظم له نشاندند.
همچنین در یکی از روزها که به اتفاق حضرت حجت الاسلام والمسلمین دکتر رمضانی محضر مبارک ایشان را در مسجد حضرت فاطمه الزهرا(س) درک کردم. حضرت آیت الله بهجت فومنی«ره» بعد از پایان مراسم خوش و بشی با حضرت استاد داشتند و مبلغ ۵ هزار تومان را به حاج آقا هدیه دادند که بعد از خداحافظی حضرت استاد عین همان ۵ هزار تومان را به من هدیه نمودند که الان در نزد من موجود هست.
سرانجام روح پر فتوح این آیت تقوا و پارسایی در ۲۷ اردیبهشت ۱۳۸۸ مطابق با ۲۲ جمادی الاولی ۱۴۳۰ قمری به ملکوت اعلی پیوست و در جوار بارگاه ملکوتی کریمه اهل بیت(ع) حضرت فاطمه معصومه(س)آرام گرفت.
